Acil Durumlar Bölümünden Bir Açıklama

Bireysel Yöneticilik

Acil Durumlar Bölümü

Bloggerlar arasında 01.11.2011 tarihinde yapılan "Yıkım" konulu yarışma için hazırlanan yazı aşağıdaki gibidir:

BEN SEVGİYİM!

Adı olmayanlara ve nice Güldünyalara…

-Anneee…

-Kurtar beni!

Haykırışlar, yalvarmalar…

Zavallı ben… Boşuna bu yalvarmalarım, boşuna bu haykırışlarım… Etrafımda bana yardım edebilecek biri olsaydı; bu kirli el, temiz dünyama dokunur muydu hiç? Bu kara bulutlar, kaşlarını çatmış bir şekilde benim dünyama yağmurlarını bırakır mıydı? Hani benim temiz gençliğim anne? Hani benim o masum güzelliğim? Göz nuru ile hazırlanan çeyizlerim, gelinliğim nerede anne? Kim beni üzerimdeki bu vahşi yaratıktan kurtaracak? Eskisi gibi güzel olacak mıyım? Eskisi gibi hayallerim olacak mı benim? İstanbul’u, denizi… görebilecek miyim? Beşiklerle, bebeklerle oynayabilecek miyim, anne?

Hayır…Hayır…

Bu sorular neden cevapsız anne? Neden bu kirli el, halen bedenimde? Hani dünyaya, doğaya hâkimdin anne? Evlatlarına doğruyu, iyiyi hiç mi öğretmedin? Hani düşküne yardım ederdin? Dünyanın acımasız ellerine bırakılan bebeklerini özenle büyüttüğün gibi, neden bana bu özeni gösteremedin?

Artık ben,ben miyim?…Ben artık Güldünya Tören miyim,niceleri miyim?Ben artık adı olmayan kadın mıyım?Ben artık,düşüncesizce ele geçirilerek; umutları,hayalleri  kısacası hayatı kendisinden alınmış kadın mıyım?

Ah….

Çocuk!

Sen de oyna oyuncaklarınla… Sen de doyasıya dünyaya temiz gözlerle bak… Belki son kez olacak bu. Belki senin de kaderin benim gibi olacak. Belki senin de hayallerin çalınacak acımasızca, düşüncesizce… Büyü… Madem istiyorsun, büyü. Sen de benim gibi büyü. Evlilik hayalleri kur. Bebeğine giydirdiğin gelinliği sen de giy çok istiyorsan. Sonra büyük yıkımınla sen de yüzleş benim gibi…

Kardeşlerim!

Küçük ellerimle hizmet ettiğim, karnını doyurduğum kardeşlerim… Daha büyümeden nasıl oldu da kuralları bu kadar sahiplenebildiniz? Doğanızda mı vardı bu? Nasıl oldu da hayalleriniz, bir anda yok oluverdi? Damatlıklarınızı giymeyi istemiyor muydunuz? Üzerinize giydiğiniz mahpus gömlekleri miydi yoksa hayalleriniz?

Baba!

İtip kakardın… Söz hakkı vermezdin bana… Ama yine de severdin be baba, hissederdim bunu…Neden dilin yılanlarla yarışır hale geldi?Neden bu dil benim hayatımı karartı?Diğer kara yılanlar, neden evimizin etrafında cirit atıyor?Beni beyaz gelinliğimin içinde hiç mi görmek istemedin?

Suçlar,kurallar…Sevgi hani güçlüydü?Neden bu sevgi ,göz yaşlarımı dindirmek yerine;beni terk etti?Neden sizleri terk etti?Kalplerde sevginin yerini ne aldı,baba?

*

Sevgi…

Ben tüm kalp kapılarını açan bir anahtarım. Ben doğa ananın bu dünyadaki eliyim. Ben tanrının bir lütfuyum. Ben vicdanım… Ben mutluluğum… Ben gülümsemeyim… Ben, adı olmayanların, adıyım. Ben hayalleri yıkılanların, dünyası kararanların tutunacağı dalım… Ben iyinin arkadaşıyım… Ben körü körüne kötülük balçığına bulaşmışların da arkadaşıyım… Ben SEVGİ’YİM.

Beni başka yerlerde arayanlar vardır elbet. Oysa beni aramak yerine çağırmak yeterli olacaktır. Çünkü ben ,yanı başındayım.İçindeyim,kalbindeyim.Benim varlığımı bil yeter,ben her zaman sana yardımcı olurum.Her zaman senin için bir tebessüm olurum…Yeter ki beni düşün,yeter ki en kötü anında bana sığın.Benimle sev aşkını…Benimle yaşa anını…Hayatla benimle dans et.

Beni terk eden ey zalim kalp!

Beni neye değiştin çok merak ediyorum. Yukarıda ne olduğumu sıralamadım mı sana?O halde beni neden terk ettin?Neden varlığımı unuttun?Neden benimle ahenkle yaşamadın?O halde artık seni suçlayabililirim.Bugünün kadınları senin eserin… Güldünya ve niceleri senin eserin… Acılar, elemler hep senin eserin… Beni neye değiştin? Yerimi ne aldı?

Oysa ne kadar yakındım sana…

*

Okuyan!

Sizin kalplerinizde sevgi var mı?Üzerimdeki bu kara bulut kimin eseri?

Siz bari elimden tutsaydınız ya...Büyük yıkımımda siz benim yanımda olsaydınız ya…